Geduld is een schone zaak

Gisteren werd mij ineens weer duidelijk waarom mensen een georganiseerde reis boeken. Netjes zoals afgesproken werd ik om 11.40 door een tuktuk opgehaald bij mijn hostel en afgezet bij het busstation... nou ja station... een loket en 4 stoelen onder een afdakje. Dat mocht de pret niet drukken aangezien mijn bus elk moment zou vertrekken. Ware het niet dat hij daarvoor wel eerst moest aankomen! En daar zat dus nou net het kleine probleempje. Om 12u geen bus, om 12.30 geen bus. Ik kreeg te horen 12.45, maar je raad het al... geen bus. Vervolgens verteld iemand me doodleuk dat hij al vanaf 10.30 zit te wachten en ook nog geen bus heeft gezien. Rustig en geduldig als ik ben... begin ik me uiteraard totaal niet op te winden :) . En zie daar om 13.45 komt er eindelijk een bus. Deze heeft betere tijden gekend maar is zeker niet slecht. En zo vertrek ik dus in een bus vol Cambodjanen en nog 2 verloren toeristen richting mijn nieuwe bestemming.
Aangezien de bus als eindbestemming Siem Reap heeft moet ik ook nog uitleggen dat ik er eerder uit wil. Ik hoop dan ook dat het bekende 'yes' in dit geval ook echt ja is anders heb ik een klein probleem. In Siem Reap is namelijk geen kamer te krijgen in verband met het Chinese Nieuwjaar en ik voel er weinig voor om net als Ivan de nacht door te brengen met een tuktuk chauffeur!

5 uur later stopt de bus echter netjes in Kompong Thom en neem ik een tuktuk naar mijn guesthouse... die overboekt is! Geen nood ze hebben al wat anders geregeld en of ik even met al mijn spullen achterop de motorfiets wil stappen. Dit lijkt mij om meerdere redenen niet zo'n briljant plan... mijn rugzak is bijvoorbeeld groter dan de Cambodjaan die de motor bestuurd... het is donker en zonder licht tegen het verkeer inrijden is hier volkssport nr 1... en last but not least... ik heb jullie allemaal plechtig moeten beloven alles heel te houden... en dus eis ik een tuktuk. Het nieuwe hotel is prima en even later geniet ik in het dorpje van een pizza Hawaï... het hoeft tenslotte niet elke dag een avontuur te zijn ;) .

Vanochtend wilde ik eerst mijn buskaartje voor vanmiddag geregeld hebben en dus toch ik richting dorp. De eerste plek riep alweer 'full' maar gelukkig kon het vrouwtje van de overkant wel een kaartje regelen voor die middag. Toen werd het dus tijd om richting Sambor Prei Kuk te gaan. Een rit van 1,5 uur per tuktuk over een extreem hobbelige en stoffige weg en zodoende dat ik rood uitgeslagen en met een herschikking van botjes en ingewanden bij de ruïnes aankwam. De ruïnes zelf waren niet onaardig maar het was vooral leuk dat hier vrijwel niemand komt. Na een wandeling van 1,5 uur en kokosnoot tegen dorst, zat ik alweer in mijn tuktuk terug. Nu was het wel tijd voor een wat avontuurlijkere lunch en dus schoof ik aan bij de locals voor een bord kip met ananas en rijst. Het smaakte geweldig en julli horen over een paar dagen wel hoe mijn ingewanden er over denken :) .

Om 14u meldde ik mij bepakt en bezakt bij het busvrouwtje met het verzoek of ik met de eerst volgende mee kon. Ik ging er uiteraard vanuit dat dit niet zou kunnen en dat er sowieso geen bus de komende uren zou komen. Maar zie daar nog geen half uur later zat ik in de bus op weg naar Siem Reap. Voor mij blijft alles zelf uitvogelen toch veel leuker dan georganiseerd op reis gaan. Het is zo'n bijzonder gevoel van vrijheid en puur genieten. Ik ben weer helemaal in mijn element :) .

Over een uurtje ga ik met Ivan (die nu ook weer een kamer heeft) en een Argentijns stel en wat collega's van Ivan lekker eten en morgen staat Angkor Wat op het programma.

Lieve groet,
Sandra