Duiken in Cambodja

De voornaamste reden om naar Sihanoukville af te reizen was de mogelijkheid om te gaan duiken. Ik had al een beetje op internet gekeken en ik wist dat de mooiste duikplekken wat verder uit de kust liggen waardoor je er heengaat met een 2-daagse trip. Het leek me wel leuk om dit mee te maken en dus toog ik naar de als beste bekendstaande duikshop van Cambodja. Na betaling van het, zeker voor Cambodjaanse begrippen, exorbitante bedrag van 325 dollar mocht ik de volgende dag mee. Er zouden de volgende dag 2 boten die kant op gaan, 1 met alleen maar Russen en nog eentje.

De volgende dag moest ik mij al om 6.15 melden bij de duikshop. Daar ontmoette ik de rest van de duikers, te weten nog een Nederlander, 2 Belgen en een Italiaan. Tel daar de 2 duikgidsen, de kapitein en zijn hulpje bij op... en ik zat dus alleen met 8 mannen op een boot!
Maar goed... ik dwaal af ;-). 6.15 dus verzamelen waarna we naar de haven werden gebracht. Daar aangekomen zagen we onze boot en keken we elkaar vertwijfeld aan. We wisten dat het een eenvoudige boot zou zijn, maar voor 325 dollar had ik toch iets meer verwacht dan deze nauwelijks zeewaardig te noemen krakkemikkige schuit. Vervolgens viel ons oog op de boot van de Russen die er, hoewel ook verre van luxe te noemen, toch een stuk beter uitzag. We voelden ons, als echte Nederlanders, toch wel een beetje belazerd. Maar goed we kwamen om te duiken dus even later voeren we de zee op.

Eenmaal op open zee kwam ik al gauw tot de ontdekking dat een van de bijwerkingen van de malariapillen duizeligheid en dus misselijkheid is. Dat in combinatie met het zitten op een boot was geen succes! Binnen de kortste keren zag ik groen en geel :(. Uiteindelijk ben ik maar gaan liggen en heb ik al mijn wilskracht moeten aanwenden om de boel binnen te houden! 6 lange, misselijke en oncomfortabele uren later waren we eindelijk op de plek van bestemming. Gauw onze wetsuits aan, stroming checken, richting en tijd afgesproken en toen het water in. Ik dook alleen met Craig, een van de gidsen omdat er 2 cursisten waren en de andere 2 zodanig ervaren dat ze alleen gingen. Wij gingen als laatste het water in. De duik was ok maar verre van spectaculair en dus had ik het na 52 minuten wel gezien onder water omdat ik het ijskoud begon te krijgen. Eenmaal boven zagen we geen boot en geen duikers, gelukkig wel het eiland en dus wachten we rustig af. Na ongeveer 15 minuten hoorden we motorgeluid maar helaas nog steeds geen boot. Na enige minuten stierf het geluid weg en keken we elkaar vertwijfeld aan. We wisten zeker dat we de goede kant op waren gegaan en we hadden ons ook aan de tijd gehouden dus waar was de boot en waar waren de andere duikers? Craig begon al behoorlijk geïrriteerd te raken en ik had ook wel de pest er in. Gelukkig was het eiland niet ver weg dus dat gaf een relatief veilig gevoel. Na een uur dobberen kwam eindelijk de boot ons oppikken. Eenmaal aan boord hoorde ik van de Nederlander dat de instructeur met zijn 2 cursisten de verkeerde kant op was gegaan en door de stroming was afgedreven. Wonder boven wonder hebben ze ze gevonden op bijna 2 km van de kust!! Pas daarna zijn ze ons gaan zoeken.

Deze ervaring gaf niet echt een goed gevoel, maar we gingen toch voor de 2de duik. Deze liep gelukkig heel soepel evenals het oppikken. De duik zelf was een stuk mooier dan de eerste. Na het zeer eenvoudige, veel te peperige avondeten was het tijd voor de nachtduik. Ik zei in eerste instantie nog ja, maar toen ik de Nederlander en Belg aankeek veranderde ik snel van mening. Zij durfden het niet aan om met deze mensen in het donker een duik te maken en dat leek mij bij nader inzien een juist besluit. De Russen gingen wel vol enthousiasme het water in. Na een uurtje werden de motoren gestart en voeren we weg richting onze slaapplek. Plots keerde de boot om... bleek dat we nog 3 Russen kwijt waren!! Gelukkig waren hun lichten snel gespot in het donker en konden ze worden opgepikt.

Aangezien er verder op de boot totaal niks te doen was, gingen we allemaal vroeg slapen. Op het dak was een provisorische slaaptent opgezet met 5 matrasjes. Hoewel het bloedheet en ontzettend benauwd was, bleef ik toch onder het laken liggen aangezien het er stikte van de muggen. Van slapen kwam dus niet veel terecht. Later in de nacht ging het stormen en toen koelde het godzijdank af. Al met al nog wel een paar uurtjes geslapen maar niet echt uitgerust zeg maar.

De volgende ochtend lagen we al om 7.30 in het water. Het was een redelijk mooie duik waar ik een hele grote Marble Ray (lijkt op een manta maar dan met vlekken) zag. Na het ontbijt was het tijd voor de laatste duik. Craig en ik gingen weer als laatste het water in. Er stond een flinke stroming dus we moesten oppassen. In het begin zaten we nog boven de rotsen en het koraal maar we zagen de andere duikers niet. Craig keek mij aan met zo'n blik van 'ik weet het ook niet' en dus gingen we verder. Ineens zaten we niet meer boven het koraal maar zagen we alleen nog maar zand. Op een gegeven moment zag ik alleen nog maar zand en wist ik niet meer waar we zaten en waar het eiland was. Craig reageerde niet echt en ineens ging ik bedenken wat er allemaal wel niet mis kon gaan. Wat als we het koraal en dus het eiland niet meer vonden? Dan zouden we in open zee boven komen en daar zouden ze ons nooit meer vinden. Terwijl deze gedachten zich in mijn hoofd vormden en ik nog steeds alleen maar zand zag, begon ik steeds meer in paniek te raken. Ik ging steeds zwaarder ademhalen wat niet fijn is door zo'n ding waardoor het paniek gevoel alleen maar erger werd. We moesten ondertussen redelijk tegen de stroming in zwemmen waardoor ik nog meer lucht nodig had wat ik voor mijn gevoel niet kreeg. Ondertussen was ik echt compleet in paniek en wilde ik nog maar 1 ding... naar boven! Toen trad gelukkig mijn instinct in werking die me heel duidelijk maakte dat mijn grootste overlevingskans onderwater lag en zeker niet aan de oppervlakte. Het lukte me om mijn ademhaling weer iets rustiger te krijgen waardoor ik beter kon zwemmen. Na bijna 20 minuten vonden we eindelijk de rotsen en het koraal weer. Vlak daarna zagen we ook de andere duikers weer waarna ik eindelijk weer helemaal tot rust kwam. Ik had ondertussen wel zowat mijn hele tank leeggezogen! Eenmaal boven beweerde Craig dat hij precies wist waar we waren en dat er echt geen reden voor paniek was... nou dat wist hij dan verdomd goed te verbergen onderwater!

Na weer 6 lange uren varen waren we eindelijk terug. De Nederlander en Belg die meevaren omdat de eigenaar hen persoonlijk had benaderd (de Belg werkt als chefkok in Phnom Penh) en ik zijn vervolgens flink tekeer gegaan tegen de eigenaar over de trip. Een uur later hadden we elk 50% van de reissom terug. Al met al niet echt een goeie ervaring dus, al was het wel erg gezellig met ons groepje.

Toen ik vanochtend wakker werd zat mijn rechter oog half dicht. Het leek wel of ik een klap had gekregen. Bleek dus mijn ooglid flink verbrand te zijn en dus opgezwollen. Ik zag er niet uit! Ook de rest van het lichaam toonde flinke sporen van verbranding, ondanks het insmeren en maar een uurtje in de zon te hebben gelegen. Vandaag werd dus noodgedwongen een rust dagje. Dit was op zich niet zo erg aangezien mijn ingewanden ook vandaag gekozen hebben om in opstand te komen. Heb dus lekker bijgeslapen en een innige band opgebouwd met de toilet :). Nu gaat het gelukkig wel weer redelijk en ook mijn oog heeft zijn oorspronkelijke vorm alweer min of meer aangenomen al is het nog wel gevoelig.

Zo nog even lekker eten en morgen reis ik weer verder. Het aftellen is ondertussen begonnen. Terwijl jullie zitten te verkleumen ga ik nog even genieten van de warmte hier :).

Lieve groet,
Sandra